Door mijn winst in de Powerman van Florida in december mocht ik afgelopen zondag starten bij het EK duatlon in Horst. Een wedstrijd waar ik vooral heel nieuwsgierig naar was. 1) Hoe zou ik me houden in het loopveld en 2) hoe zou ik meekunnen bij het fietsen? De korte conclusie na gisteren: 1) redelijk en 2) niet. Het lange verhaal:
De wedstrijd begon met 4 rondes van ongeveer 2500 meter. Het voelde soepel, niet te hard en in combinatie met de zon en het prachtige rondje om het meer was het vooral genieten en met spanning uitkijken naar de wissel. Ik stapte als derde van het veld op de fiets, ruim een minuut achter de Italiaanse nummer 1 en voor een groepje van vier. Het wisselen ging redelijk snel maar ik stootte per ongeluk de fiets naast me van zijn plek. De Franse eigenares was logischerwijs not amused en na mijn sorry, so sorry, sorry (en een jury die er bovenop stond en me verzekerde dat het ok was) kon ik met een extra adrenalineboost op de fiets springen, eh stappen….
Over het fietsen kan ik redelijk kort zijn. Het ging slecht. Het voelde vooral als veel kracht leveren die hoe dan ook niet werd omgezet in sneller fietsen. Hoe ik mijn mantra “denk aan Chrissie Wellington” (dreams are meant to be big J) ook bleef herhalen. Ook de caffeine-loaded winegums, op aanraden van Arielle Boek onder mijn broekspijpje geklemd, brachten daar geen verandering in. Al binnen een paar kilometer was mijn loopvoorsprong op de rest van het veld in het boerendust van Horst opgelost en al voor kilometer 10 kwam de Nederlandse Marina van Dijk me voorbij gevlogen. Letterlijk. Het leek alsof ik achteruit aan het fietsen was. Ik vergat bijna te trappen; want eigenlijk was het vooral heel mooi om te zien hoe Marina volledig in haar element voorbijschoot: diepe zit, krachtige trapbewegingen. Ook de sterke Eline Lute en Laura Hak kwamen me tijdens het fietsen voorbijzoeven. Terug in de transitiezone hoorde ik dat de speaker zich afvroeg of ik tijdens het fietsen pech had gehad. Dat dus…
Gelukkig vond ik tijdens het lopen vrij snel weer het goede gevoel. Het fijne coachen van bondscoach Armand betekende dat ik nog een mooi doel had: het behalen van de derde plaats op het NK. Betekende wel dat ik nog een paar minuten goed moest maken op de nummer drie. Gelukkig had ik nog voldoende energie over om wat te versnellen en wist ik met een kleine voorsprong te op Laura te finishen.
Vandaag voel ik me vooral gemotiveerd. Mijn bronzen NK-medaille hangt aan de spiegel. Om me er aan te herinneren hoe gaaf het was mee te mogen doen met het EK en dat er een leuke, lange leerweg te gaan is. Er zijn genoeg aanknopingspunten waar ik aan kan werken: meer fietstrainingen buiten (leren sturen!), een kleinere fiets en een jump on wissel. Fietsles here I come.
Natuurlijk is meedoen aan zo’n evenement alleen mogelijk als er mensen zijn die je willen helpen, je aanmoedigen en er altijd voor je zijn. Daarom Chris, Jeannette, Hans, John, Maaike, Stefanie, Esther, Ann, Fernand, Stijn, Armand, Frederique, Britt, het hele Long Distance Team (bedankt voor alle tips meiden) en natuurlijk sponsoren Isaac, Brooks, Trivio en Wattbikes. In mijn leerweg neem ik jullie in gedachten mee. De volgende keer is de medaille hopelijk een andere kleur!
Mijn volgende doel komt overigens al razendsnel in zicht: over twee weken start ik in de marathon van Londen. Er was overigens geen sprake van dat ik met het EK behouden hebt gelopen met Londen in mijn achterhoofd. Of het verstandig is om twee weken na een Powerman een marathon te lopen? Geen idee.