Een marathon lopen is best wel zwaar. 42 kilometer net doen of je dat stemmetje dat zegt dat stoppen veel fijner is,  negeren.  Maar stoppen, als het geen pijn doet, maar alleen maar zwaar is, is geen optie. Helemaal niet omdat jij me hebt aangemoedigd. Met je bord ‘held’, misschien niet voor mij persoonlijk bedoeld. Maar ik nam het wel persoonlijk. Voor die Engelse mevrouw die zo enthousiast stond te juichen en riep: You go girls, girlpower!!! Voor alle mensen in het vondelpark die riepen dat het nog een heel klein stukje was (en dan bedoel ik bij de tweede doorgang, de grapjassen die dit bij de eerste doorgang riepen nodig ik graag uit volgend jaar mee te doen). Voor alle vrijwilligers die klaarstonden met flesjes, bekers, sponzen (en af en toe per ongeluk een volle lading over zich heen kregen). Voor de posts op facebook om ons lopers succes te wensen. De tweets, mailtjes (Hans!), kaartjes (hij staat nog steeds op mijn bureau Stefanie) en apps van iedereen die in gedachten meeliep (je bent mijn held Esther!).

Chris en Rob die na 42 km op peddeltempo een pijnlijkere kont hadden dan ik. Bram die me aanspoorde nog even bij te zetten (Lopen van Reijen!).

Mama, papa, Maaike, Martijn, Julia, Maaike, Ruud, Simone, Thijs, Tijmen, Kim, Yvonne, Fernand, Ann, Brian, Julian en natuurlijk Bjorn, de allergrootste sportfan met het grootste hart (en de meeste foto’s J ). Mijn zus Marie-Anne die me zo lief aanmoedigde dat ik spontaan een sprintje inzette (bij kilometer 37..).

En natuurlijk de mensen, wiens hulp absoluut noodzakelijk was om überhaupt aan de start te staan: Bert, Stijn, Leslie, Rob, Bram en natuurlijk Chris.

Mijn medaille deel ik het liefst met jullie allemaal. Ik hoop dat ik jullie vertrouwen kan laten zien in een knetterpr. Dat er gaat komen. Some time, some day. Als ik naar Nederlands snelste loopster kijk heb ik nog  jaren te gaan.