Terwijl mijn klasgenoten op hun verjaardag kwamen aanrijden met een stoere omafiets had ik voor mijn 8e verjaardag maar 1 ding op mijn verlanglijstje staan: Een Echte Racefiets. Zo een waar mijn papa net zijn eerste triatlon op had gedaan en waar hij stoer elke zondag mee ging trainen. Met mijn kinderfiets kon ik hem nu niet bijhouden. Met een Echte Racefiets kon ik ook gaan trainen.
Glimmend van trots was ik op mijn eerste racefiets: Een roze Peugeot met 8 versnellingen en een bagagedrager. Waar de rest van de klas om half 8 vertrok om naar school te fietsen, vertrok ik om iets na achten. Om ze halverwege, met snot voor mijn ogen, zo hard mogelijk voorbij te fietsen.
Met de jaren werd die competitiedrang steeds groter, ging ik het fietsen steeds leuker vinden en bleef mijn voorkeur voor kleine roze fietsjes.
Mijn eerste duatlon in Geel, ruim twintig jaar later, reed ik op een oudroze, stalen Cadex. Met een zelfgefabriceerd, 3 kilo-wegend opzetstuur. Mijn eerste triatlon op een glimmende, aluminium Giant. Maar het tijdsverschil op de fiets met de eerste dames was groot, veel te groot. Zolang ik rondreed op deze fietsen had ik een mooi excuus. Maar hoewel ik met veel plezier rondreed op mijn trouwe rosjes vroeg ik me toch af hoeveel winst ik nog kan pakken. Met een carbon, aerodynamisch frame met rotorbladen en een opzetstuur?
In 2016 heb ik ambitieuze doelen. Aan het materiaal gaat het niet liggen. Nu nog een plaatsje vinden voor mijn Trisportbidons. First stop: Powerman Mallorca 28 februari.
