Toen ik in Kenia woonde verbaasde ik me aanvankelijk over de tomeloze ambitie van de Keniaanse lopers. Vraag hen wat ze in hun volgende wedstrijd gaan lopen en het doel is altijd een wereldrecord. Voor minder doen ze het niet. Een beetje Keniaanse (over)moed heb ik mee terug genomen naar Nederland. Ik lieg als ik zeg dat ik niet stiekem heb gekeken naar het parkoersrecord in de Kustmarathon en dat ik er niet van droom om zaterdag op het podium te staan. Ik zal met Keniaanse moed mijn beste wedstrijd lopen waar ik nu toe in staat ben. Alles uit die dag halen wat erin zit. De strijd aan te gaan met de heuvels (o my dear…), het strand en de wind. Samen met de Keniaanse moed heb ik namelijk nog iets geleerd in het land van beste lopers: Als je alles hebt gegeven heb je gedaan wat je kon. Dan kun je niet anders zijn dan tevreden met het resultaat. Of zoals ze in Kenia zeggen: Huwezi kujua ukiwezacho mpaka umejaribu. Je weet niet waar je toe in staat bent als je het niet hebt geprobeerd.