Als atleet ben ik altijd behoorlijk verwend. Bij wedstrijden vooraan aan mogen schuiven, inlopen tot het laatste moment en de beschikking hebben over geweldige, persoonlijke hazen (Thijs! Gert-Jan!). Hoewel Arien (Verkade, Volaresports) voor me had geregeld dat ik bij het eliteveld in Londen mocht starten, deed ik dat liever niet. Hoe gaaf het ook is om met dé wereldtop aan de start te staan; zo’n positie moet je wel verdienen. Dit keer was het on my own. Gelukkig mocht ik wel mijn bidons inleveren en met de elitelopers in de bus naar de start waar ik samen met 10000en andere marathonners op het startschot wachtten. Vandaag wilde Ik lopen zonder duidelijk einddoel, zonder steeds op mijn klok te kijken en zonder te weten hoe mijn zelfbedachte marathonvoorbereiding uit zou pakken. Ik wilde simpelweg alles geven wat er vandaag in zou zitten. Was het 2.50, prima, was het 2.40 nog beter ☺.

De start was overweldigend. Zeker de eerste 5 kilometer liepen we als 1 pak lopers in (wat leek) allemaal ongeveer hetzelfde tempo. Pas daarna verspreidde het veld zich een beetje maar werd het pak lopers vervangen door minstens zoveel toeschouwers. Hoe vaak ik ‘go sweetheart’ onderweg heb gehoord. Ik probeerde steeds mijn marathongrens op te zoeken; wetend dat je nog een eind moet maar niet te voorzichtig starten. Het voelde precies goed, de mijl- en kilometerbordjes wisselden elkaar sneller af dan ik van mijn meeste marathons kan herinneren en hele stukken gingen in flow voorbij. Ik had mijn bidons (dat dan weer wel) af mogen geven bij de organisatie maar tegen de tijd dat ik bij de tafels kwam waren alle bidons al opgeruimd. Ook goed, de organisatie voorzag ruim voldoende in water, gelletjes en (mierzoete) Lucozade. Eigenlijk vond ik het wel mooi; een extra uitdaging.

Halverwege stond Chris langs het parkoers, volgens mij heeft de fotograaf net op dat moment de foto gemaakt. Zo grappig… er staan 2 miljoen toeschouwers en dan hoor en zie je iemand om wie je geeft er zo bovenuit.
Bij het halve marathonpunt net daarna zag ik voor het eerst mijn doorkomsttijd, exact 1.20. Een tijd waar ik van te voren niet op gerekend had. Het gaf me een enorme boost en ik bleef herhalen; I can do this. I can do this (ik weet ook niet waarom zulke zinnetjes altijd in het Engels in mijn hoofd zitten ☺. ). Ik merkte wel dat ik tussen kilometer 25 en 30 ineens door behoorlijk wat mensen werd ingehaald. Maar wat ik ook probeerde (lange pas, korte pas, proberen aan te haken), ik kreeg het tempo niet omhoog. Bij kilometer 30 moest ik denken aan wat ik tegen Rob (Veer) de dag van te voren had gezegd: “vanaf 30 geef ik alles wat er nog inzit”. Zo’n uitspraak moet je dan wel waarmaken en ik heb hard mijn best gedaan om het tempo vast te houden.

Deze marathon heeft me heel goed gedaan. Na 2010 waar ik mijn PR liep in Rotterdam ben ik de afgelopen 5 jaar alleen maar langzamer gaan lopen. Hoewel ik meer en harder trainde zag ik mijn (marathon)tijden oplopen. Het heeft me behoorlijk wat verdriet en frustratie opgeleverd maar ook ontzettend veel moois. Waarom ik juist nu weer in de buurt kom van mijn PR? Dat ik minder maar harder loop (en meer fiets) heeft er vast mee te maken. Maar ik denk dat er veel belangrijkere redenen zijn. Dat Rob Veer me het mooiste heeft kunnen meegeven wat een coach kan doen: het gevoel dat ik zelf het beste weet wat mijn lichaam nodig heeft. Dat ik niet afhankelijk ben van ‘de coach’ maar leerde luisteren naar mijn lichaam. Wat is te veel, wat is genoeg? Dat ik elke ochtend opsta, mijn loop- of fietsschoenen aandoe en vooral nieuwsgierig kijk hoe het die dag voelt. Soms hard en lang als het heel lekker gaat, soms kort en langzaam als dat is wat er die dag inzit. En belangrijker dan welke training dan ook, is het plezier dat ik heb in wat ik doe en dat kan delen met Chris.

Het laatste stuk richting de finish probeerde ik nog onder de 2h42 te duiken. Maar dat me dat niet gelukt is heeft me geen moment dwarsgezeten. I gave it all and a bit more. I could only be too happy with the result.